We’ve updated our Terms of Use to reflect our new entity name and address. You can review the changes here.
We’ve updated our Terms of Use. You can review the changes here.

Surreal Folk Blues Gospel Trash Vol​.​1

by REVEREND BEAT-MAN

/
  • Streaming + Download

    Includes unlimited streaming via the free Bandcamp app, plus high-quality download in MP3, FLAC and more.
    Purchasable with gift card

      €7 EUR  or more

     

  • Record/Vinyl + Digital Album

    Includes unlimited streaming of Surreal Folk Blues Gospel Trash Vol.1 via the free Bandcamp app, plus high-quality download in MP3, FLAC and more.
    ships out within 14 days
    Purchasable with gift card

      €20 EUR or more 

     

  • Compact Disc (CD) + Digital Album

    Includes unlimited streaming of Surreal Folk Blues Gospel Trash Vol.1 via the free Bandcamp app, plus high-quality download in MP3, FLAC and more.
    ships out within 14 days
    Purchasable with gift card

      €15 EUR or more 

     

  • Full Digital Discography

    Get all 21 REVEREND BEAT-MAN releases available on Bandcamp and save 35%.

    Includes unlimited streaming via the free Bandcamp app, plus high-quality downloads of Get on your knees, it's a matter of time, the complete PALP Session, your funeral my trial / my baby's amazing, wet christmas, Baile Bruja Muerto, blues trash, IT'S A BEAT-MAN'S WORLD, STRONGEST MAN ALIVE, and 13 more. , and , .

    Purchasable with gift card

      €57.20 EUR or more (35% OFF)

     

1.
2.
3.
I'm happy 03:31
4.
Coco Grace 01:43
5.
6.
7.
8.
No hope 02:30
9.
I wanna know 01:10
10.
One fine day 03:43
11.
12.

about

By a Physical LP or CD from my online store:
voodoorhythm.myshopify.com/products/vrcd40


The 3rd album or better the 5th if you count the 2 Lightning beat-man albums (Voodoo Rhythm) he recorded as Wrestling Rock’n’Roll one man band, is the best so far . The 1st (get on your knees, voodoo rhythm records) was a ‘BLUES TRASH SMASH HIT’ and it was a BEST SELLER on voodoo rhythm records the 2nd ( your favourite position is on your knees) was a ‘INDUSTRIAL GOSPEL HORROR SOUNDTRACK’ record and it had a hard time to sell.. because it was so totally different to the 1st one.. but now with the 3rd one this 2nd one makes sense.. quiet complicated ha ? but anyway THE ONLY TRUTH AND TROU GOSPEL IS : THIS RECORD IS THE SHIT !!!!
Half of the record was recorded with guest musicians Delaney Davidson (dead brothers) on drums and Robert ‘Pantichrist’ Butler on the slide the other half of the record was recorded at home in the Living room and the Toilette ‘THE CLOWN OF THE TOWN’ is dedicated to the SUN Artist HOWLING WOLF and DÄLLENBACH KARI (swiss legendary, local drunk and clown of the town of the late 30’s) ‚i belong to you ‚ and ‚i wanna know’ is pure GARAGE PUNK ‚coco grace ‚ or ‚ one fine day’ SUGAR SWEET BALADS..
LIAM WATSON (toe rag studios) ones said: BEAT-MAN this is a RECITATION record ,..and I think this brings it to the point.. very Dominant on this Record are the Lyrics this time, REVEREND BEAT-MAN turned into a REAL REVEREND on this record
SURREAL FOLK BLUES GOSPEL TRASH VOL1 is the 1st of 3 , vol2 will be out in dec 2007 and vol 3 will be a DVD with clips from the music of vol 1+2 made by film makers all around the world (Switzerland, germany, Poland, England..)

credits

released August 1, 2007

DIE ZEIT (D)
Wenn ich früh am Morgen oder spät am Abend im Badezimmer bin, lässt mich das schöne Lied Coco Grace von Reverend Beat-Man innehalten: Es erinnert mich, an die Liebe und die Familie zu denken, daran, wie schnell man alles Glück verlieren kann und mich auf das zu besinnen, was mir wirklich wichtig ist. Dann wische ich beim Blick in den Spiegel nicht nur den Wasserdampf, sondern auch Alltag und Arbeit, Streit und Stress weg, werde wieder klar. Coco Grace rührt mich. Denn der Reverend singt hier aus seinem Leben, seine Trauer und Hoffnung sind spürbar echt. Er hat das Stück übrigens an einem Ort aufgenommen, an dem ich am Allerliebsten Musik höre: im Badezimmer

I94 BAR (AUS)
SURREAL FOLK BLUES GOSPEL TRASH Vol 1 – Reverend Beat-Man (Voodoo Rhythm)
SURREAL FOLK BLUES GOSPEL TRASH Vol 2– Reverend Beat-Man (Voodoo Rhythm)
Here's a classy, two-volume collection of radio-friendly tunes, over the course of which the Reverend Beat-Man mellows out and produces sensitive and heartwarming hymns, AOR folky ballads and lite gospel, accompanied by strings and a 15-member choir populated by vestal virgins in flowing white robes. Yeah, right.
If you haven't caught up with the blasphemous, one-man garage trash party that is Reverend Beat-Man you might not be aware that "mellowing out" is his least likely course in a weird and wending career path. He's more likely to stick sharpened bamboo spikes under his fingernails and gargle with 40 percent proof white spirits. Come to think of it, that could well be what's happening in some of the more extreme studio moments. Switzerland should make him a baron or award him a gold cuckoo clock - whatever the fuck they do to over-achievers in their field of endeavour in that funny little country of theirs. They're unlikely to get him to wear a suit and work in a bank. The "folk" reference in the title is no misnomer. There is that feel to some of these songs, especially on Volume 1, with the follow-up leaning a little more towards gospel. But any resemblance to Peter, Paul and Mary is purely coincidental. You get the impression that Beat-Man would have driven folkies to insanity and risked being beaten to death by a wild-eyed coffee addict in a black beret if he'd poked his head into a Greenwich Village beatnik coffee shop and played this stuff in the genre's heyday of the early '60s. References to all sorts of liquor and drugs madness, jail cell rape and whatever other harrowing or debauched excess seeps into Beat-Man's consciousness abound when he's within spitting range of a microphone make it clear that Blowing In The Wind is the last thing on this madman's mind. He'd rather Blow Your Brains Out, and when he sings about his heart being broken, it's clear that a meat cleaver is implicated.
The music runs the full gamut as the labeling says, with bongos, cello, dirty slide, banjo, fiddle, stand-up bass and "strange bamboo thing" deployed for good measure. I have a leaning towards Volume 1 where there's the odd detour into Central European folk ("Coco Grace", "Lonesome and Sad") and garage brutality ("Jesus Christ Twist", "Letter To Myself"), exposing the beautifully blunt guitarwork of Robert Butler (ex-Get Lost/The Miracle Workers.) Volume 2 is growing on me, though. Like mould. There really is something to piss off everyone and an incest song like "I See The Light" just about qualifies the Reverend as an honorary Tasmanian.
Don't sing "I Want You To Feel" in church. Or maybe, do sing it. I dare ya. The all-pervading factor here is Beat-Man, whose resonant, sometimes off-key bullfrog vocal gives these 24 tunes the sort of character that most trash bands can only think about. The pigeon pair of albums (no bird shit puns) share a common thread – a spoken word closer. On Volume 1 it's "The Beat-Man Way" a jazzy narrative that ends up with the vocalist eschewing a paying job for drugs and rock and roll. And drugs. On Volume 2 it's "The Swiss Army Knife" where, er, forget it. You're better getting it straight from the source anyway. Britney has Dr Phil. The rest of the world's fuck-ups can seek spiritual guidance from the Reverend Beat-Man. - The Barman

GREEN HELL (D)
Viele seiner Fans werden erleichtert aufatmen: Nach seinem Ausflug ins experimentelle Industrial / Noise Genre mit den "Church Of Herpes", zeigt sich der Beat-Man auf seiner dritten Platte (sein fünftes wenn man die Lightin' Beatman Platten mitrechnet) wieder von seiner gewohnten Blues / R&R Trash Seite, allerdings vielseitiger als je zuvor. Neben den Beat-Man typischen übersteuerten Blues-Trash Nummern, gibt es auch wunderschöne Acoustic-Blues Nummern sowie Songs, die von Einflüssen wie Vorkriegs-Blues (30er Jahre), sowie von frühem Gospel und Folk geprägt sind. Der Opener „Clown Of Town" ist eine gelungene Hommage an die Sun Records Blues-Legende Howlin Wolf, und ähnelt dem was Gun Club auf ihren ersten beiden Alben gemacht haben. Die Nummern sind oft im Reverend-typischen Prediger-Stil gehalten, mal ist der Charakter der Songs zuckersüß („One Fine Day", „Coco Grace"), mal eher wild und garage-punkig („I Belong To You", "I Wanna Know"). Zu den besonders gelungenen Songs gehört zweifellos „Jesus Christ Twist", ein Blues Punk Stampfer der sich besonders durch eine völlig entfesselten Slide-Gitarre auszeichnet. Außergewöhnlich, und eine Neuheit im Beat-Man Stil-Repertoire ist die auf Deutsch gesungene Ode „Meine Kleine Russin" im russischen Folklore Stil mit Mandolinenbegleitung. Die 12 Songs des Albums wurden zur Hälfte mit Gastmusikern (Schlagzeuger Delaney Davidson von den Dead Brohers, Slide-Gitarrist Robert Pantichrist u.a.) im Star Track Studio von GUZ eingespielt, die andere Hälfte hat der Beat-Man selbst in seinem Wohnzimmer aufgenommen. Volume 2 von „Surreal Folk Blues Gospel Trash" soll noch Ende des Jahres erscheinen. Teil 3 wird eine DVD mit Clips von verschiedenen Filmemachern zur Musik von Vol.1 und 2 sein. Also jede Menge Grund zur Vorfreude für jeden Beat-Man Maniac

ROCKTOBER (USA)
„This masked slice of bluespunk Swiss cheese is so holey he should be elevated to Pope Beat-Man"

DAGENSSKIVA – (NOR)
Surreal 1:
Pastorn är tillbaka
Externa länkar
Senast jag hörde musik från Reverend Beat-Man blev jag gruvligt besviken. Kanske känns det just därför lite extra skönt att konstatera att han är tillbaka på den barpall där han gör sig bäst. På Surreal Folk Blues Gospel Trash Vol. 1 ger han oss söndersupen och sluskig blues. Han sjunger till kompet från en sliten gammal gitarr, ljuden från en revolver och stamp i trägolv om söndertrampad kärlek, lögner och svek, att vara stadens byfåne och om hur han konsekvent vägrat att göra saker på något annat sätt än sitt eget. Det är svarta sånger från rännstenen. Som en bluesens Bukowski målar han bilder av en verklighet som är lika äcklande som fascinerande. Fylld av lika delar svek och romantik. Det är rått, hårt och slarvigt. Det är musik som gör skäl för skivbolagsnamnet. Det här är riktiga voodorytmer. Gotisk blues. (8 von 10 Platten)

OX (D)
Ein denkwürdiges Album, das der Prediger des Garage-Punks hier aufgenommen hat, denn damit steht er definitiv an der Crossroad seines bisherigen Schaffens und kann sich frei entscheiden, wohin er nun geht. Das ist ihm auch selber klar und so heißt es in weiser Voraussicht im letzten Song dieses Albums: "Ich will nicht in den Himmel, ich will nicht in die Hölle, ich will den Beat-Man-Weg gehen ..." Für Garage-Punk-Puristen dürfte dieses Album ein schwerer und unverdaulicher Brocken sein, denn die Einflüsse werden immer mannigfaltiger und entfernen sich vom ursprünglichen, rohen Gestampfe. Sicher eine Konsequenz des jahrelangen tourens durch die Welt. Welche Offenheit und Neugier er sich erhalten hat, ist schon erstaunlich, denn die meisten graben sich in ihrer Szene ein und und verrotten in dunklen Kellergewölben. Beat-Man geht einen anderen Weg, er wendet sich dem Licht zu und wächst mit jedem neuen Einfluss, den er assimiliert. Das tut dieser angestaubten Garagenmusik sehr gut und macht sie auch für andere Hörer interessant. Wie gesagt, das ist das Album, mit dem er den ersten Schritt getan hat, ich bin sehr gespannt, was da noch folgen wird, denn nur eines ist sicher: Das nächste Album ist immer das Schwerste! (9) (Casi )

DER BUND (CH)
Der heulende Prediger Reverend Beat-Man ist vielleicht der unfrommste Prediger dieser Stadt. Seine Religion ist der Blues, sein Heilmittel der Rock 'n' Roll. Und seine neueste, meisterhafte CD allemal eine Sünde wert. Nein, dieser Blues kommt nicht von dort, wo die Menschen Baumwolle pflücken. Er kommt von einem Ort, wo gar keine Baumwolle wächst. Wo billiger Whiskey getrunken wird und der Staub der Strasse die Stimmen der einsamen Troubadoure aufgeraut hat. Wo drittklassige Poeten den Verlust ihrer Romanzen beklagen und wo falsche Prediger einen geheimen Bund mit dem Teufel eingegangen sind. Dieser Blues kommt aus Bern, aus Bern-Downtown meinetwegen, der falsche Prediger heisst Reverend Beat-Man – und der Staub, der seiner Stimme so zu schaffen macht, muss Berns Feinstaub sein. «Surreal Folk Blues Gospel Trash Vol. 1» (Voodoo Records/RecRec) nennt Reverend Beat-Man sein drittes Tonwerk, und es enthält alles, was die Verpackung verspricht und was den Primitiv-Rocker aus der Bundesstadt in all den Jahren unerschrockenen Schaffens so wertvoll gemacht hat. Da ist dieser zwischen Dilettantismus und Genie schlenkernde Lumpen-Blues, da ist dieser irrsinnige, rasende Rock 'n' Roll, und durch alles zieht sich dieser Lausbuben-Schalk, der diesem sonderbaren 40-jährigen Herrn noch immer im Nacken sitzt. Doch auf seiner neuen CD ist durchaus auch eine musikalische (wie auch tontechnische) Entwicklung auszumachen. Zuweilen klingt Reverend Beat-Man darauf wie ein unehelicher Sohn von Howlin' Wolf («The Clown Of The Town»), er lässt seine Verstärker im roten Bereich lärmen, dass jegliches Rauschunterdrückungssystem überhitzen würde («I Belong To You») oder er erfindet auf seiner Stromgitarre kurzerhand einen neuen klerikalen Tanz («Jesus Christ Twist»). «Surreal Folk Blues Gospel Trash Vol. 1» ist Beat-Mans bisheriges Meisterstück. Im Dezember soll Volume 2 folgen, und als dritter Akt ist eine DVD mit Videoclips dieser unfrommen Schlager geplant. (ane)

ENSUITE (CH)
Der Beat-Man Way
Reverend Beat-Man, Gründer und Vorsteher des weit über die Landesgrenzen hinausausstrahlenden Labels Voodoo Rhythm, ist ein Adept der Trash-Kultur und destilliert seinen scharfen Brand aus B-Movies, Wrestling, Science-Fiction, Rock'n'Roll und dem Wanderpredigertum. Er zelebriert den Dilettantismus, bezeichnet sich mit voller Überzeugung als „Nichtkönner" und entlarvt sich als Tief- oder eben doch als Hochstapler, der mit grossartigen Veröffentlichungen den rohen, primitiven Blues seit Jahren predigt – sei dies in seiner früheren Rolle als Lightning Beat Man, sei dies als Gitarrist und Sänger der irren The Monsters oder im Verbund mit der Industrial-Truppe Herpes Ö Deluxe. So überrascht es kaum, dass auch die neue Platte nur eines ist: umwerfend – und vielfältiger als je zuvor. „Surreal Folk Blues Gospel Trash Vol. 1" heisst diese, trägt der Einfachheit halber einzelne Komponenten des Beat-Man-Gegenuniversums gleich im Titel und führt musikalisch weiter als der brillante, weit rohere Vorgänger „Get On Your Knees". Verlassener Cowboy Das Album beginnt mit einem rollenden Delta-Blues: „The Clown Of The Town" bringt den klagenden Beat-Man im Trio mit Rob ert Butler an der Mundharmonika sowie den Ex-Dead-Brother Delaney Davidson am Schlagzeug. Es folgt die erprobte Ein-Mann-Band-Inkarnation. Der Reverend stürzt sich in das arg verzerrte „I Belong To You" und dampft das Gebräu zum Schluss in eine reduzierte akustische Gitarre ein. Die Western-Balladen „I'm Happy" und „Coco Grace" präsentieren Beat-Man als verlassenen Cowboy im tränenreichen Niemandsland, ehe wiederum mit Band der rockende „Jesus Christ Twist" angestimmt wird. Bedrohlich grollend, beschwört der besessene Prediger die Zuhörerschaft durch Lärmwände hindurch – der Teufelsritt dieser Platte. Eine Türe öffnet sich knarzend, säuselndes Pfeifen wartet im hawaiianisch angehauchten Paradies von „Our Girls", nur die Stimme kräht unnachahmlich weiter in rudimentärem Englisch mit Akzent. Ein neues Leben soll begonnen, eine Familie gegründet werden. Die Frau seines Lebens findet sich schnell im beschwingten Surf-Gitarren-Saloon von „Another Day Another Live", der abrupte Abbruch des Optimismus folgt auf dem Fuss, ein lebenserfahrener und gebrochener Reverend hat in „No Hope" jegliche Hoffnung auf traute Zweisamkeit verloren.

Legendenbildung
„I Wanna Know" ist ein schön hinkender Rock'n'Roll-Kracher, neuerlich elegische Stimmungen werden daraufhin angestimmt im von einem Cello getragenen „One Fine Day": Die unvergessene Verflossene wird besungen, irgendwann wird sie zurückkommen, hoffentlich. Bei „Meine kleine Russin" könnte der skurrile Finne M.A. Numminen Pate gestanden haben. Wie hier Beat-Man – sekundiert von einer traurigen Mandoline – Sätze wie „Lass uns Liebe machen am Strand und in dem See" lüstern langzieht, ist ein komischer Höhepunkt der Platte, der nur noch von seiner Lebensgeschichte zum Schluss übertrumpft wird.
Der 40-jährige bricht im siebenminütigen Jazz-Shuffle „The Beat-Man Way" selbstironisch seine eigene Legende, warnt vor Drogenmissbrauch, zeigt sich resistent gegen alle Autoritäten und garniert die rastlose Geschichte mit einem von amerikanischen Fernsehpredigern inspirierten Nahtoderlebnis. Natürlich wählt der Reverend weder Himmel noch Hölle, sondern antwortet kühl: „I don't give a fuck, I just do it the Beat-Man-Way!"
So geht die erste Folge der grossen, kontrastreichen und doch sturen Surreal-Folk-Blues-Gospel-Trash-Liederersammlung in der Bar zu Ende, die zweite Runde soll pünktlich zum Weihnachtsgeschäft erscheinen. Was für ein Fest.

DIG IT (FR)
On dirait que Mr Beat-Man tente d'exorciser quelques problème personels en les couchant sur disques. On lui souhaite que ca marche . Pour le contenu, tout dans le titre, quant au personnel, il se compose, outre Beat-Man (chant./guit.), de Robert Butler (Get Lost, Miracla Workers, Untold Fables) à la basse et Delaney Davidson (Dead Brothers) à l'harmonica et la batterie. Ce disque est le premier d'une série de trios, le second sortira en décembre et le troisième sera un DVD. Ici on apprécie toujours l'univers love & hate (d'ou son look à la Mitchum dans La Nuit du Chasseur) du prêcheur suisse vaudou blues trash à la voix sépulcrale.

license

all rights reserved

tags

about

REVEREND BEAT-MAN Berne, Switzerland

"He’ll make your back crack, your liver quiver, and your knees freeze. And if you don’t dig that you’ve got a hole in your soul, so let’s give a big warm welcome for the Rev, your Beat-Man, everybody’s Blues Trash Preacher, the fabulous Reverend Beat-Man" ... more

contact / help

Contact REVEREND BEAT-MAN

Streaming and
Download help

Shipping and returns

Redeem code

Report this album or account

If you like REVEREND BEAT-MAN, you may also like: